در حال حاضر آب شیرین بعنوان یک کالای اقتصادی، نقش اساسی در تولیدات کشاورزی، صنعتی و تأمین نیازهای بهداشتی و شرب در سطح جهان ایفاء می‌کند. در کشور ما در بخش کشاورزی بعنوان محور توسعه، سرمایه گذاری‌های متنابهی به‌کار گرفته شده تا تمامی پتانسیل منابع آب قابل استحصال کشور در چرخه تولید وارد شود. بنابراین در این راستا مدیریت مؤثر عرضه و تقاضا و مصرف آب برای افزایش بهره‌وری از این منابع قابل دسترس نقش کلیدی خواهد داشت.بخش کشاورزی به تنهائی حدود ۹۰ درصد آب قابل استحصال در کشور را مصرف می‌کند لذا با توجه به نیاز شدید این بخش به آب و در جهت اشتغال‌زائی ضروری است به هر وسیله ممکن راندمان آب آبیاری افزایش یابد.
با وجود آن که روش آبیاری سطحی بعنوان روش غالب در جهان محسوب می‌گردد، ولی به لحاظ نیاز به ارتقاء کالائی مصرف آب و افزایش روزافزون هزینه تأمین آب و نیز محدودیت منابع در دسترس، تمایل دولت‌ها به‌ویژه کشورهای توسعه‌یافته برای استفاده از آبیاری تحت فشار افزایش یافته است. به این منظور اجرای سیستم‌های آبیاری کم فشار زیرسطحی و سیستم های آبیاری تحت‌فشار (قطره‌ای و بارانی) امکان حصول راندمان توزیع آب در سطح مزرعه را در شرایط اجرای خوب فراهم می‌آورد ولی به دلیل ناخالصی‌های موجود در آب، نظیر املاح کربناته، بی‌کربناته و نیز کلسیم، منیزیم، آهن، منگنز و ذرات معلق و بیولوژیک، لوله‌ها، نازل‌ها و قطره چکان‌ها دچار رسوب و گرفتگی شده و عمر مفیدشان به شدت کاهش می‌یابد.
